Lipsius, Justus: Ivst. Lipsi[i] De Constantia Libri duo : Qui alloquium præcipuè continent in Publicis malis. Amsterodami : Apud Guilj. Caesium, 1624
Inhalt
Vorderdeckel
Exlibris
Besitznachweis
Titelblatt
Ad Lectorem Pro Constantia Mea Praescriptio.
Widmung
Ad Lectorem, De Consilio Meo Scriptionis & fine.
1 Iusti Lipsi[i] De Constantia ...
1 Liber Primus.
1 Caput I. Praefatio, & introductio. querela item aliqua de Belgarum turbis.
4 Cap. II. Peregrinationem non facere ad internos morbos. indicinam eam esse, non medicinam. nisi si forte in levi quodam & primo adfectuum motis.
8 Cap. III. At veros animi morbos non tolli ea, non minui: imo per eam recrudescere. Animum esse qui in nobis agrotet: eique remedium a Sapientia & Constantia petendum.
11 Cap. IV. Definitiones Constantiae, Patientiae, Rectae rationis, Opinionis. Item Pervicacia quid a Constantia differat & abeat: & a Patientia, Abiectio.
14 Cap. V. Ratio & Opinio unde originem habeant. utriusque vires & effectus. Alteram ad Constantiam ducere, alteram ad Levitatem.
18 Cap. VI. Constantiae laus, & seria ad eam exhortatio.
20 Cap. VII. Quid sit & quotuplex quod Constantiam turbet. Pona & Mala externa esse. Mala autem duplicia, Publica & Privata. ex iis gravia & periculosa maxime videri Publica.
25 Cap. VIII. Malae publica oppugnata, sed ante omnia tres adfectus coerciti exque iis hoc Capite ambitiosa quaedam Simulatio: qua homines Mala propria ut Publica lugent.
28 Cap. IX. Simulatio ea clarius retecta, & ab exemplis. obiter de vera Patria dictum. item malitia hominum gaudentium malis alienis, cum ipsa extra ea.
31 Cap. X. Querela mea de increpatione Langii tam libera. sed additum, Philosophi id munus esse. Conatus item refutandi superiora: & obligatio amorque, qui in patriam.
34 Cap. XI. Refutatus secundus adfectus nimii amoris in patriam; quem Pietatem falso vocant idque ostensum. Item unde origio illi Adfectui. & quid Patria proprie ac vere.
40 Cap. XII. Tertius Adfectus temperatus, qui Miseratio. eam nimiam in vitio esse. discriminata, lucis caussa, a Misericordia. quomodo, & quatenus ea utendum.
44 Cap. XIII. Remotis obstaculis, ventum serio ad elevanda aut tollenda ipsa Publica mala. quattuor ea praecipuis argumentis oppugnanda a me & expugnanda. Ac primo hic de Providentia dictum: eaque probata inesse & praesse rebus humanis.
48 Cap. XIIII. Nihil hic geri, nisi Providentiae eius nutu. ab ea clades in populus aut urbes immitti. ideo parum pie super iis queri nos aut stere. Denique adhortatio ad parendum deo. cum quo temere & frustra pugnatur.
52 Cap. XV. Ad secundum pro Constantia argumentum transitum, quod a Necessitate. Vis eius & impetus. Dupliciter ea Necessitas considerata: & primo in rebus ipsis.
54 Cap. XVI. Exempla necessariae mutationis aut mortis in toto Orbe. Caelum & elementa converti, aliquando interitura. idem in opidis spectari, in provinciis, & regnis. Denique gyrare hic omnia, nec quidquam stabile aut firmum.
60 Cap. XVII. Ventum ad Neceßitatem qua a Fato Fatum ipsum primo adsertum. Vulgi in eo & sapientum universum quemdam consensum fuisse, sed in partibus dissensum. Quotuplex priscis Fatum.
64 Cap. XVIII. Tria prima genera Fati explicata breviter. omnium definitio sive descriptio. Stoici leviter & breviter excusati.
70 Cap. XIX. Quartum sive verum Fatum explicatum. De nomine ipso dictum breviter. Id definitum tenuiore filo: & ostensum a Providentia differre.
75 Cap. XX. Distinctum & divulsum id a Stoice fato quattuor terminis. Ostensum accuratius, quomodo vim non inferat voluntati. itemque Deum nec [...] mali nec auctorem esse.
80 Cap. XXI. Conclusio tractationis de Fato. Monitum, periculi plenam & ancipitem eam esse; non curiose indagandam. denique adhortatio seria ut vires animo imprimantur a Necessitate.
83 Cap. XXII. Ignaviae latibulum aliquod quaeri solere in Fato. sed id detectum. Fatum agere per caussas medias, eoque illas adhibendas. Quatenus auxiliari patriae, quatenus non oporteat. Finis impositus primo libro & sermoni.
88 Liber Secundus.
88 Caput I. Occasio repetiti sermonis. itio ad Langii amoenum hortum, eiusque laudatio.
90 Cap. II. Hortorum in genere Laudatio. Cultum eum antiquum esse, & a naturae. Reges & viros magnos usurpasse. Denique delectatio eorum ob oculos posita, & non improbum meum votum.
94 Cap. III. Contra curiosos quosdam dissertum, qui hortis ad vanitatem & ignaviam abutuntur. Quis verus eorum usus. Sapientibus & doctis idoneos esse: & Sapientiam ipsam altam in iis & educatam.
100 Cap. IV. Ad Sapientiam igitur adhortatio. per eam ad Constantiam veniri. & serio monita iuventus, ut serias Philosophiae litteras cum amoenioribus illis & liberalibus coniungat.
104 Cap. V. Sapientiam non vovendo, sed conando acquiri. Reditum in sermonem de Constantia. Cupidinem discendi, bonum esse in adoloscentia signum.
106 Cap. VI. Pro Constantia tertium argumentum ab Utili. Clades bonas esse, Originem intueare sive Finem. Originem enim a deo sumere, qui aeternum & immutabiliter bonus: ideoque caussa nullius mali.
109 Cap. VII. Finem item cladium semper dirigi in bonum. et si saepe eae per noxios homines, & noxae caußa administratae. Sed frangi & temperari eorum vim a deo. flecti omnia in nostrum usum. obiterque dictum. cur Malorum opera in iis deus utatur.
115 Cap. VIII. Magis distincte de finibus ipsis, eos triplices esse: & qui, quibus conveniant. Mox paullo fusius de Exercitio, quod Bonis non uno modo prodest, firmando, probando, praecundo.
119 Cap. IX. De Castigatione, qui secundus finis. eam quoque ostensum ex usu nostro esse, dupliciter.
121 Cap. X. Denique Punitionem ipsam bonam & salubrem esse: dei respectu, hominum, & eius qui punitur.
123 Cap. XI. De fine quarto, qui homini ambiguus est. eum pertinere vel ad Conservationem tutelamque Universi, vel ad Cultum. Singula uberius explicata.
129 Cap. XII. Contra iustitiam divinam vetus & vulgata abiectio: cur impares poenae? ea inquisitio ab homine remota, & ostensa impia.
132 Cap. XIII. Tamen ut curiosis satisfiat, separatim ad tres veteres obiectiones responsum. & primo ad eam de Malis non punitis: quos differri docemus, non dimitti idque vel hominum ipsorum caussa: vel natura quadam dei, quae ad supplicium lenta.
137 Cap. XIIII. Deinde ostensum plures esse Poenas: & quasdam Occultas internasq[ue], quae scelus ipsum comitentur, & quas improbi effugiunt numquam. quae graviores quam ullae externae.
141 Cap. XV. Poenas etiam Postumas manere improbos. & plerumque imo ipsas Externas: quae exemplis aliquot illustribus ad firmatae.
145 Cap. XVI. Responsio ad alteram obiectionem, de Immeritis. ostensum omnes mervisse poenam, quia omnes in culpa. & qui magis aut minus, aegre imo nullo modo ab homine poss discerni. Deum solum esse, qui noxas clare videat, ideoque iustißime puniat.
149 Cap. XVII. Responsio ad obiectionem tertiam, de poenis translatis. exemplis monstratum id etiam apud homines fieri. Quae deo translationis huius caussa sit. & pluscula alia satis curiosae subtilitatis.
155 Cap. XVIII. Transitus ad Locum ultimum factus, qui ab Exemplis. & ostensum, utile interdum esse, seriae medicinae admisceri quaedam iucunda.
157 Cap. XIX. Non tam gravia esse Mala publica, quam videntur. idque primo, sed breviter, Ratione ostensum. Circumiecta enim rebus plerumque vane timeri, non ipsas.
161 Cap. XX. Ad Comparationem ventum. sed prius exaggerata Belgarum & huius aevi mala. eaque opinio communiter refutata: & ostensum, ingenium humanum pronum ad augendos suos lectus.
164 Cap. XXI. Magis deinde proprie & presse id refutatum, ex Comparatione cum veteribus malis. Primo de bellis. & de clade mirabili Iudaeorum.
168 Cap. XXII. De Graecorum item Romanorumque Cladibus ex bello Magnus interfectorum numerus ab aliquot ducibus. Item vastatio novi orbis. & miseriae captivitatis.
172 Cap. XXIII. Pestis Famisque priscae insignia maxime exempla. item Tributorum magnitudo quae olim & rapinarum.
176 Cap. XXIIII. Crudelitatis & Caedium narrationes aliquot mira, & supra omnia scelera huius aevi.
180 Cap. XXV. Tyrannis etiam nostra elevatae. ostensa ea a natura sive malitia humana esse. & externas internasque oppreßiones fuisse olim.
184 Cap. XXVI. Postremo doctum non mira aut nova esse haec Mala. hominibus gentribusque omnibus semper communiae. & solatium in ea re quasitum.
187 Cap. XXVII. Sermonis totius Conclusio. & ad repetendum eum ruminandumque brevis admonitio.
Ad Deum Pro Constantia Preces Fusae in gravi & diuturno meo morbo, anno M.D.LXXIX. Aetatis meae XXXII.
Graecarum Sententiarum Dictionumque Interpretatio.
Locorum Obscuriorum, quae in contextu asterisco notantur, Explicatio.
Ianidousae, Nordovicis Ad Iustum Lipsium suum, Melos ex iambis meris, potiorem Lipsiani argumenti partem, summamque totius operis carptim & quasi saltuatim complectens.
Epigramma In Constantiam Iusti Lipsi[i].
Rückdeckel